TEXTO ORIGINAL
50
1 In castro Pophis, quod in Campania positum est, sacerdos quidam, Thomas nomine, ad reparandum molendinum ecclesiae suae accessit cum pluribus.
2 Sub molendino autem gurges erat profundus, et canalis prominens copioso meabatur influxu.
3 Cum igitur sacerdos incautus deambulat secus extrema canalis, subito casu decidit in canalem, moxque impetu celeri cavilloso ligno intruditur, cuius impulsu volvitur molendinum.
4 Consertus iacebat in ligno, non valens aliquatenus se movere.
5 Super os eius, quia supinus erat, aquarum impetus influebat, quo et auditus miserabiliter obtundebatur et visus.
6 Cor tantum ei, non lingua remanserat, quo sanctum Franciscum flebiliter invocabat.
7 Per magnum spatium sic illo iacente ac recurrentibus sociis de vita eius iam penitus desperatis: “Violenter”, inquit molendinarius, “revolvamus in contrarium molendinum, ut sic a se cadaver excutiat”.
8 Obnitentes igitur contrario molam revolvunt et eiectum in aquam inspiciunt palpitantem.
9 Dum sic semivivus adhuc per gurgitem volutatur sacerdos, adest quidam frater Minor, alba indutus tunica et fune succinctus, magnaque cum suavitate per brachium arreptum extra flumen educit, dicens: “Ego sum Franciscus, quem invocasti”.
10 Ille vero sic liberatus nimis obstupuit, et coepit huc atque illuc currere dicens: “Frater, frater!”.
11 Et ad circumstantes: “Ubi est ille? Qua via discessit?”
12 Viri autem illi tremefacti ceciderunt proni in terram, glorificantes Deum (cfr. Num 14,5; Luc 2,20) et sanctum eius.
TEXTO TRADUZIDO
50
1 Na aldeia de Pofi, na Campânia, um sacerdote chamado Tomás foi com diversos homens consertar um moinho de sua igreja.
2 Mas abaixo do moinho havia uma garganta profunda, onde escorria um canal bastante caudaloso.
3 Andando o sacerdote descuidado pela beira do canal, de repente caiu lá dentro, sendo levado depressa pela correnteza para as pás que moviam o moinho.
4 Ficou preso imóvel nas tábuas, totalmente incapaz de se mover.
5 Do jeito que estava deitado, corria sobre o seu rosto o ímpeto das águas, impedindo-o miseravelmente de ouvir e de enxergar.
6 Já não tinha boca mas apenas o coração para invocar debilmente a São Francisco.
7 Ficou assim prostrado por muito tempo e os companheiros voltaram correndo, já sem esperança de salvá-lo. Um moleiro disse: “Vamos virar com força o moinho ao contrário, para que solte o cadáver”.
8 Apoiaram-se com força, fizeram a mó virar ao contrário e viram que o corpo libertado ainda respirava na água.
9 Enquanto o sacerdote continuava a revirar-se semivivo na água, apareceu um frade menor, vestido de alva e cingido com um cordão, e o puxou para fora do canal pelo braço, com grande suavidade, dizendo: “Eu sou Francisco, que invocaste”.
10 Assim libertado, ele ficou assustado e corria para cá e para lá dizendo: “Frei, Frei!”.
11 E para os que o rodeavam: “Onde ele está? Por onde foi embora?”
12 A tremer aqueles homens caíram ajoelhados no chão, glorificando a Deus e a seu santo.