Página de Estudos das Fontes Pesquisadas

  • Fontes Franciscanas
  • Documentos Antigos
  • Bula de Canonização

TEXTO ORIGINAL

Bulla Canonizationis - 4

4). Hic denique Patris nostri Abrahae irnitatus vestigia, rnente de terra, et cognatione sua, nec non Domo Patris ejus egrediens, iturus in terram, quam sibi Dominus, et divina inspiratione monstrarat (Gen 12,1); ut expiditius curreret ad bravium vocationis coelestis (Phil 3,14); et per angustam portam posset facilius introire; sarcinam terrenae substantiae deposuit, se Illi conformans, qui cum dives esset, pro nobis factus est pauper (2 Cor 8,9), eamque dispersit, dedit Pauperibus (Ps 111,9), ut sic ejus justitia in saeculum saeculi permaneret. Et in Terram visionis accedens (Gen 22,2), super unum sibi montium demonstratum, videlicet excellentiam fidei, carnem suam quasi filiam unigenitam, quae ipsum interdum deceperat, cum Jephte Domino in holocaustum obtulit (Jud 11,39), igne supposito charitatis, illam fame, siti, frigore, ac nuditate, vigiliis multis, et jejuniis macerando; qua cum vitiis, et concupiscentiis crucifixa, dicere poterat cum Apostolo: Vivo ego, jam non ego, vivit autem in me Christus (Gal 2,20): quoniam, jam non sibi vixerat, sed Christo potius, qui pro peccatis nostris mortuus est, et resurrexit propter justificationem nostram, ut nullatenus peccato ulterius serviamus (Rom 4,25). Vitia quoque supplantans, et contra mundum, mundum, carnem et potestates aereas luctamen assumens viriliter, uxore, villa, bobus a coena magna retrahentibus invitatos penitus abdicatis (Lc 14,17), cum Jacob Domino jubente surrexit, et gratia Spiritus septiformis accepta, octoque sibi assistentibus Beatitudinibus evangelicis, Bethel Domum Dei, quam se ipsum praeparavit eisdem, per quindecim gradus virtutum, qui mystice in Psalterio continentur, ascendit. Et ibidem Altare cordis Domino contrahens, aromata devotarum orationum obtulit super eo per manus Angelicas in conspectu Domini deferenda, Concivis Angelicus mox futurus.

TEXTO TRADUZIDO

Bula de Canonização - 4

4). Afinal, imitou os exemplos de nosso pai Abraão, saindo espiritualmente de sua terra, de sua parentela e da casa de seu pai, para ir para a terra que o Senhor lhe havia mostrado com sua divina inspiração (Gn 12,1). Para correr mais expeditamente, para o prêmio da vocação celeste (Fl 3,34), e poder entrar mais facilmente pela porta estreita (Mt 7,15), deixou a bagagem das riquezas terrenas, conformando-se com Aquele que, de rico que era fez-se pobre por nós, distribuiu-as, deu-as aos pobres (2Cor, 8,9), para que assim, sua justiça perdurasse para sempre (Sl 111,9). 
E quando chegou perto da terra da visão, na montanha que lhe tinha sido mostrada (Gn 22,3), isto é, sobre a excelência da fé, ofereceu ao Senhor em holocausto sua carne, que antes o havia enganado, como filha unigênita, à semelhança da Jefté (Cfr. Jz 11), colocando-se no fogo da caridade, macerando sua carne pela fome, sede, frio, nudez, vigílias sem conta e jejuns. Quando a tinha, assim, crucificado com os vícios e as concupiscências (Gl 5,24), podia dizer com o Apóstolo: Eu vivo, mas já não sou eu; é Cristo que vive em mim (Rm 4,25). E, de fato, não vivia já não vivia para si mesmo mas para Cristo, que morreu por nossos pecados e ressuscitou para a nossa justificação, para que já não servíssemos o pecado de maneira alguma. 
Suplantando também os vícios, travou uma viril batalha contra o mundo, a carne e os poderes celestes. E, renunciando à mulher, à casa de campo e aos bois, que afastaram os convidados da grande ceia (Lc 14,15-22), levantou-se com Jacó (Cfr. Gn 35,1-11) ao comando do Senhor e, recebendo a graça septiforme do Espírito Santo, assistido pelas oito bem-aventuranças evangélicas, subiu através dos quinze degraus das virtudes, indicadas misticamente nos Salmos, para Betel, a casa do Senhor, que a tinha preparado para ele. 
E lá, construindo o altar de seu coração para o Senhor, ofereceu sobre ele os aromas de suas devotas orações, que os anjos haveriam de levar à presença do Senhor com suas mãos, agora que já estava prestes a tornar-se um concidadão dos anjos.