Página de Estudos das Fontes Pesquisadas

  • Fontes Franciscanas
  • Fontes Biográficas
  • Espelho da Perfeição

TEXTO ORIGINAL

Speculum perfectionis - 90

Caput 90. Qualiter admonuit sorores sanctae Clarae.

1 Postquam beatus Franciscus fecit Laudes Domini de creaturis, fecit etiam quaedam sancta verba cum cantu pro consolatione et aedificatione pauperum Dominarum, sciens eas nimis tribulari de infirmitate sua. 2 Et cum non posset eas personaliter visitare, illa verba per socios misit eis. 3 Illis enim voluit patefacere suam voluntatem in verbis illis, qualiter scilicet deberent vivere et conversari humiliter et esse unanimes in caritate. 4 Videbat enim quod earum conversio et sancta conversatio, non solum religionis fratrum erat exaltatio, sed etiam universalis Ecclesiae maxima aedificatio.
5 Sciens autem quod a principio conversionis earum nimis arctam et pauperculam vitam duxerant, semper ad eas movebatur pietate et compassione. 6 Unde in eisdem verbis rogavit eas ut sicut Dominus ex multis partibus ipsas congregavit in unum ad sanctam caritatem, sanctam paupertatem et sanctam obedientiam, ita in ipsis deberent semper vivere et mori. 7 Et specialiter admonuit eas ut de eleemosynis quas Dominus daret illis cum hilaritate et gratiarum actione discrete suis corporibus providerent, 8 et maxime ut sanae in laboribus quos sustinebant pro sororibus suis infirmis et ipsae infirmae in suis infirmitatibus existerent patientes.

TEXTO TRADUZIDO

Espelho da Perfeição - 90

Capítulo 90. Como exortou as irmãs de Santa Clara.

1 Depois que o bem-aventurado Francisco compôs os Louvores do Senhor pelas criaturas, escreveu também algumas santas palavras, com música, para consolo e edificação das Senhoras Pobres, sabendo que elas sofriam muito com sua doença. 2 E como não podia visitá-las pessoalmente, enviou-lhes as palavras pelos companhei­ros. 3 Queria, pelas palavras, manifestar-lhes sua vontade: como deviam viver e comportar-se com humildade e ser unâ­nimes na caridade. 4 Pois via que a conversão e santo procedi­mento delas não eram só uma glória para a religião dos frades, mas também a maior edificação para toda a Igreja.
5 Sabendo, porém, que desde o princípio de sua conversão elas haviam levado uma vida muito dura e pobrezinha, sempre teve piedade e compaixão por elas. 6 Por isso, naquelas palavras pediu-lhes que, assim como o Senhor as tinha reunido de muitos lugares para a santa caridade, a santa pobreza e a santa obediên­cia, assim elas deviam sempre nisso viver e morrer. 7 E exortou-as especialmente a prover discretamente seus corpos, alegres e gratas, com as esmolas que o Senhor lhes dava, 8 e, sobretudo, que as irmãs sadias fossem pacientes nos trabalhos que suportavam por suas irmãs doentes e as próprias doentes fossem pacientes em suas enfermidades.