Página de Estudos das Fontes Pesquisadas

  • Fontes Franciscanas
  • Fontes Biográficas
  • Anônimo Perusino

TEXTO ORIGINAL

Anonimo Perusino - 46

Caput XII ‑ De transitu beati Francisci, miraculis et canonizatione.

46

1 Viginti autem annis expletis postquam beatus Franciscus evangelicae perfectioni adhaesit, voluit misericors Deus quod ipse requiesceret a laboribus suis(cfr.  Apoc 14,13)2 quoniam multum laboravit in vigiliis, in orationibus et in ieiuniis, in obsecrationibus, in praedicationibus, in itineribus, in sollicitudinibus (cfr.  2Cor 6,5; 11,26-28)in compassione proximorum; totum enim cor suum praebuit Deo Creatori suo, et ex toto corde suo dilexit eum, ex tota anima et ex totis (cfr.  Mat 22,37) visceribus suis. 3 Portabat enim Deum in corde, laudabat ex ore, glorificabat in suis operibus. 4Et si aliquis Deum nominaret, sic dicebat:—“Caelum et terra se inclinare deberet in nomine (cfr. Phip 2,10)isto”.

5 Volens autem Dominus ostendere dilectionem quam habebat in eum, posuit in membris eius et latere eius Stigmata dilectissimi Filii sui. 6 Et quoniam desiderabat famulus Dei Franciscus venire in domumsuam et locum habitationis gloriae suae  (cfr.  Ps 25,8),vocavit eum Dominus ad se, et sic gloriose migravit ad Dominum.

7 Post hoc apparuerunt multa signa et miracula in populo, propter quae multorum corda hominum, qui duri erant ad credendum in iis quae Dominus in famulo suo ostendere dignatus fuerat, in mollitiem fuerunt mutata, 8 dicentes:—Nos insensati vitam eius aestimabamus insaniam et finem illius sine honore. 9Ecce quomodo computatus est inter filios Dei et inter Sanctos sors illius est (Sap 5,4-5).

TEXTO TRADUZIDO

Anônimo Perusino - 46

CAPITULO 12 – Sobre a passagem do bem-aventurado Francisco, seus milagres e canonização.

46

1 Passados vinte anos depois que o bem-aventurado Francisco aderiu à perfeição evangélica, Deus misericordioso quis que ele descansasse de seus trabalhos, 2 porque trabalhou muito em vigílias, em orações e em jejuns, em súplicas, em pregações, em viagens, em solicitudes, na compaixão pelo próximo; pois entregou todo o seu coração a deus seu Criador, e o amou de todo coração, com toda a alma, com todas as suas entranhas. 3 Levava a Deus no coração, louvava-o com a boca, glorificava-o em suas ações. 4 E se alguém proferia o nome de Deus, dizia: — “O céu e a terra deviam inclinar-se a este nome”.

5 Querendo o Senhor mostrar o afeto com que o amava, pôs em seus membros e no seu lado os Estigmas de seu diletíssimo Filho. 6 E porque o servo de Deus desejava entrar na sua casa e no lugar onde morava a sua glória, o Senhor o chamou para junto de si, e assim migrou gloriosamente para o Senhor.

7 Depois disso apareceram muitos sinais e milagres no meio do povo, pelos quais os corações de muitas pessoas, que eram duras para crer naquelas coisas que o Senhor se dignara mostrar em seu servo. Foram mudados para a ternura, 8 dizendo: — “Nós, insensatos, julgávamos sua vida uma loucura e seu fim sem honra. 9 Eis como foi contado entre os filhos de deus e sua sorte está entre os santos”.