Lectio septima.
7
1 Denique tam miram ex tunc consecutae sunt manus illae virtutem, ut suo contactu salvifico et validam redderent sospitatem aegrotis et vivacem sensum paralyticis iam membris et aridis, et quod maius his omnibus est, vitam incolumem letaliter sauciatis.
2 Nam ut de pluribus eius prodigiis duo quaedam anticipando simul et perstringendo commemorem,
3 cum apud Ilerdam vir quidam, Ioannes nomine, beato Francisco devotus, adeo sero quodam fuisset vulnerum atrocitate concisus, ut vix crederetur supervicturus in crastinum,
4 apparente sibi mirabiliter Patre sanctissimo et vulnera illa sacris manibus contingente, hora eadem sic integrae sospitati redditus est,
5 ut mirabilem crucis signiferum omni veneratione dignissimum omnis illa regio proclamaret.
6 Quis enim posset sine admiratione conspicere hominem non ignotum sub eodem quasi momento temporis nunc plagis laniatum saevissimis, nunc incolumitate gaudentem?
7 Quis sine gratiarum actione recolere?
8 Quis denique sine devotione tam pium, virtuosum praeclarumque miraculum fideli valeat mente pensare?